Buiten waait de wind om het huis… en binnen staat de HOUTkit paraat…
De winter, althans de periode met lage temperaturen begon onlangs aardig op gang te komen. Laat u niet bedotten als de weerman in het Mediterrane gebied nog steeds ‘hoge temperaturen’ meldt. Mevrouw Hoebert, meneer Hiemstra en consorten jokken niet, maar men meldt de maxima. Evenals in Nederland in het voorjaar worden prachtige dagen met temperaturen tot 20 graden, dat hebben we hier echt vaak, ook in de winter, wel degelijk gevolgd door steenkoude nachten; Marijke heeft afgelopen maand al een keer moeten krabben (zelf geef ik toch de voorkeur aan kreeft ☺)
Dat is dan wat ze in Nederland noemen ‘geen echte vorst’ maar ‘vorst aan de grond’ en als de wind wegvalt wordt het hier in deze tijd van het jaar zomaar 5 graden of kouder. En bij regen, we hebben ook hele dagen regen in de winter, komt het de hele dag niet hoger dan 10 graden. Dan wil je toch heus wel stoken.
Eigen haard is goud waard maar vooral als daarbinnen een vuurtje brandt en dat heeft voedsel nodig.
Nu kun je brandhout kant en klaar, op maat gezaagd kopen; ook hier. veel duurder dan grof hout is het niet; maar de clou: grof hout kan ik zelf op de werf uitzoeken: geef me die maar, en die liever niet. Dus arriveert mijn auto hier soms, volgeladen met grof hout dat nog gezaagd en gekloofd moet worden.
Ik berg sinds 2 jaar mijn brandhout in plastic groentekratten die conform EG regels niet hergebruikt mogen worden (ze worden wel gerecycled: vermalen tot poeder en met een kleine toevoeging opnieuw tot krat geperst, wat bij hoge temperatuur gebeurt zodat de kratten weer steriel zijn).
De lege kratten hopen zich op en er komt ruime in de houtschuur om het hout dat tot nu toe alleen in de open lucht droogde, onder dak te zetten. Het wordt dan volgende winter gestookt. Bovendien heeft het snoeien in de tuin nogal wat hout opgeleverd dus ik kon wel iets verzinnen om te doen: snoeihout klein zagen, kloven en op krat zetten.
Als ik spreek over snoeihout heb ik het over het takkenhout van de olijfbomen, tot 25 cm diameter en dat van de vijgenboom, tot 12 cm diameter. Eigenlijk heeft mijn vijg geen takken, het zijn eigenlijk allemaal losse stammetjes die vanuit de wortels opschieten en dan wel een meter of zes lang worden. De onderste dikkere stukken gebruik ik als aanmaakhout (ongeveer even goed bruikbaar als boomtabak), de toppen steek ik in de fik in de tuin wat as oplevert om de grond te bemesten.
Het olijvenhout had ik reeds eerder gekloofd, dus deze week de stukjes vijgen. Niet alleen leveren die een grappig gezicht op, maar ook wat problemen.
Het zagen en kloven van vijgen is op zich niet lastig. Met wat oefening en de juiste maat bijl (kleine bosbijl) gaat het prachtig over het hart, zelfs dunne stukken. Zoals Lars Mytting zegt in De Man en Het Hout moet je wel echt kloven, want in de schors droogt hout slecht. Dus kloof ik alles en dat levert plezier op: tot nog toe heb ik (dwz nu 3 hele winters) uitsluitend met stookhout verwarmd.
Een deel van het hout koop ik bij mijn vriend Sifi, een dorp verder in Agioi Pantes – eiken en carob, tegen 130 euro per ton; dat hout is anderhalf jaar gedroogd wat inderdaad te zien is; het heeft een diameter tot 40 cm, maar gemiddeld 25 a 30. Een ander deel is ‘gevonden hout’ veelal uit rivierbeddingen, waar ieder mag pakken wat zij/hij wil. En soms is de gemeente aan het snoeien en kun je hout gratis afhalen als je de jongens iets leuks doet, zoals een kratje limonade of zo. Dat hout is veelal geen hoogwaardig hout, maar bij voorbeeld tamarisk brandt uitstekend. Al dat niet gekochte hout droog ik voor in de open lucht met een klein dakje; daarna kloof ik het zodra er weer plaats is in de houtschuur. Doordat het hier relatief warm en droog is in de zomer, en veel van dit hout al hartgekloofd is, hoeft het niet snel gekloofd te worden; maar als het in de haard past is dat toch wel meegenomen.
Nu de lasten: vijgen bevat blijkbaar een irritante stof die je pas opmerkt als je daarna in de zon gaat lopen: een soort geforceerde zonnebrand dus. Nou is mijn huid onderhand wel iets zon gewend, maar ook bij de hier relatief milde winterzon merkte ik het goed. Eigenlijk meer ‘lekker warm’ dan ‘vervelende jeuk’ afgezien van enkele plekjes waar wat spaan onder mijn kleding was gekomen en waar de volgende dag kleine blaartjes op ontstonden (niet op de spaan maar op mijn huid). Die trokken ook weer redelijk snel weg.
Wel grappig te zien dat dezelfde soort (wel een ander ras) die eetbare vruchten levert, toch irritant kan zijn. Branden doet het desondanks prima 😉
Willem Hurkmans
0 reacties